وقتی برفای کپه شده روی شاخه های درختای بلند کاج با صدای تالاپ روی کف حیاط ولو می شن . وقتی حتی خاک یخ زده باغچه به سایه نشسته یواش یواش باز می شه و خیس می شه و نفس می کشه . وقتی شاخه های لخت درختای چنار خیابون بلند گره گره می شن و جونه ها زیر پوستشون ورم می کنن و با قدرت و سماجت پوست خشک رو می ترکونن و سر سبزشونو رو به آفتاب بلند می کنن  .

داره بهار میاد ....

 

وقتی  دستای ظریف زنونه دست به کار می شن تا غبار گل گرفته این چند روز برف و بارونو از روی گونه های شیشه های خونه ها پاک کنن و به گنجه لباسا سرک یکشن و ظرفای قفسه های آشپزخونه رو مثل صف سربازای پادگان مرتب و تمیر کنار هم بچینن و شهر پر بشه از عطر خوش ملحفه های پاک و شسته شده ...

داره بهار میاد ....

 

وقتی خیابونای پایتحت دود گرفته صبح و ظهر و شب ، شلوغ و درهم برهمه و مغازه های به حراج نشسته تند و تند پر و خالی می شن و مردم هی از تاکسی و اتوبوس و ماشین پیاده و سوار می شن و بسته های سنگینو به این طرف و اون طرف می کشن ....

وقتی توی آینه موهای قهو ه ای رو که بعد از چند ماه بلند زمستون حالا تا پایین شونه ها اومده تاب می دی و می ذاری آفتاب میون سایه روشنش خونه کنه و لباس سبزو که گلای ریز بهاری تو متنش داره  با کیف و کفش قهوه ای که نوارای سبز خوشرنگ داره ست می کنی ...

داره بهار میاد ....

 

وقتی پسرک کنارت وای میسه و با صدای دورگه بهت  می گه حالا حتی با کفشای پاشنه بلندت هم قدش داره ازت بلندتر می شه و تو توی دلت قند آب می شه و به همین چند سال پیش فکر می کنی که توی دستای کوچیکت جا می شد ....

داره بهار میاد ...

وقتی می شه بی خیال سبد و کلید و حل و فصل ، رو به دنیا کرد و پشت کامیون زندگی نشست و فرمونو تو دست گرفت و رو جاده امروز پشت به گذشته و رو به آینده گاز داد و گذاشت دل هر جا که می خواد راشو بگیره و بره و تو باشی و جاده و دلت و صدای گرمی که برات می خونه    ..

داره بهار میاد ...

 

وقتی مثل من ...

بعد از این همه مدت که فاصله ات از پنجره خونه مجازت تنها یه صفحه کیبورد باشه و نتونی حتی یه کلمه تایپ کنی و یکهو صب بلند بشی و بغضت بترکه و یه حس گرمی توی وجودت بپیچه و داغت کنه و بی خیال همه روزمره گی های پر مشغله این مدت دل بدی به نوشتن و نوشتن و نوشتن ....

داره بهار میاد ...  

 

سروده ای از شمس لنگرودی :

 

تو مثل منی برف

 

راه می‌روی و آب می‌شوی

با علمی لدّنی

پنبه بر جراحت سال می‌گذاری

می‌بینم اسفند را عصازنان

به سوی بهار می‌رود.

 

تو مثل منی برف

آتش را روشن می‌کنی

تا در هرمش بمیری

یاس‌های تابستانی ادای تو را در می‌آورند

پروانه‌ها که تو را ندیدند

عاشق او می‌شوند

نکند سرنوشت مرا جائی دیده‌ئی برف.

 

 

 

ببین زمین به چه روزی درآمد

تو کرک بال ملائکی

طوری بنشین که زمین چند روزی به شکل اول خود در آید.

کاش می‌توانستی تابستان‌ها بباری

تا با تن‌پوشی از برف

برابر خورشید عشوه‌ها می‌کردیم.

 

حس می‌کنم که لشکری از بهشتید

می‌آئید آدم و حوا را به خانه‌ی اول عودت دهید

لشکری از آب

بر ما که نواده‌ی آتشیم

حاشا حاشا

من که ندیده‌ام بشود کاری کرد.

 

 

 

 به شادی مردم اعتماد مکن برف

تا می‌باری نعمتی

چون بنشینی به لعنت‌شان دچاری.

چیزی در سکوت می‌نویسی

همه‌مان را گرفتار حکمت خود می‌کنی

ما که سفید‌خوانی‌های تو را خوب می‌شناسیم.

 

تو چقدر ساده‌ئی که بر همه یکسان می‌باری

تو چقدر ساده‌ئی که سرنوشت بهار را روی درخت‌ها  می‌نویسی

که شتک‌ها هم می‌خوانند.

آخر ببین چه جهان بدی شد

آفتاب را

داور تو قرار داده‌اند

و تو با پائی لرزان به زمین می‌نشینی

پیداست که می‌شکنی برف.

 

 

تا قَدرت را بدانند

با سنگریزه و خرده شیشه فرود آ

فکر می‌کنم سرنوشت مرا جائی دیده‌ئی برف.

آب شو

آب شو! موسیقی منجمد!‌

و بیا و ببین

رنج را تو کشیدی

به نام بهار

تمام می‌شود.

 

پی نوشت :

موسیقی وبلاگ اجرای سازدهنی زیبایی است به نام Circle of Miles

توسط  Toots Thielemans

 

 

 

 

باران که ببارد و باد که بوزد و آسمان که آبی شود باید رخت و کلاه کرد و از خانه بیرون زد و شادمانی را در میان دیگران مزه مزه کرد و از یاد نبرد که آدمی در حصار تنهایی پرنده ای است در قفس محکوم به فنا و مرگی تدریجی . پسرک را گذاشتم در ماشین و به همسر عزیز پیامک زدم و در کوچه و خیابانهای شلوغ تهران راه افتادیم به سمت سربالایی ولیعصر و در میان ردیف چنارهای بلندش  دوباره بیست ساله شدم و غوغایی در وجودم دوید و دلم هوای دویدن و خندیدن و فریاد کشیدنی بی خیالانه کرد و روزهایی که افق دورشان فقط تا فردا بود و دغدغه هایش کوچک و بهمن ماه و زمستان یعنی کافه و قنادی و قهوه داغ و فیلمهایی که برای دیدنشان در صف جشنواره فیلم ده روز تمام صف می کشیدیم . 

آفتابی خوشرنگ و دلپذیر خودش را روی چمنها و سرشاخه های تنک درختان پهن کرده بود و رخوتی معلق در هوا موج می زد و انگار عقربه های ساعت هم تنبلانه و کند دنبال هم راه می رفتند و چه فرصت و فراغتی بهتر از این تا تن به گرمایی مطبوع بسپری و دنیا را در این چند لحظه آرامش رویا ببینی و بگذاری نسیم خیال تو را با خود به هر جا که خواست ببرد .

و عشق و باز هم عشق که رنگ می دهد و نوازش می کند و مردی و زنی را در کنار هم به آغوشی بدل می کند که کودک را مامن و مأوا می شود و خستگی روزهای پر تلاش زندگی را می شوید و دلتنگی را لبخند می کند و فراق را وصال و تو به این معجزه آفرینش می اندیشی که هستی را بر پایه یکی شدن دو تن نهاد .

و چه خوب که بازگشته ای و باز هم زیر این آسمان به مردمانی از جنس و ریشه و تاریخ مشترک به زبانی واحد سلام می گویی و شادمانی واقعی در این با هم بودن است و در کنار هم ماندن و با هم تحمل کردن و ساختن و رویای آنکه این وطن دوباره وطن شود . همان رویایی شود که بود . پیشاهنگ دشت شود و در آنجا که آزاد است منرلگاهی بجوید . که این وطن رویائی شود که رویاپروران در رویای خویش اندیشیده‌اند.

پی نوشت : عکسهای این پست را پسرم امروز گرفته است .

 

 

 

سال 1392 را در فرودگاه تحویل کردیم . دور میز کافه تریا سالن انتظار با همسر و پسرم و سه فنجان قهوه و کیک سیب و موبایل روشن و سیل تبریکات تلفنی که همچون نوارهای نامرئی مرا به عزیزانی در هزارگوشه دنیا وصل می کرد . پسرم فالم را گرفت و برایم سالی در سفر و تکاپو پیش بینی کرد . خندیدم اما انگار تقدیر در همان سالن کوچک چنین رقم زده شد و حالا هر چند ماه یکبار به اجبار کار و مشغله و ... چمدانم مدام پر و خالی می شود بی مجالی برای لحظه ای توقف و درنگ و حوصله ....

یکی از دوستان در کشورهای مجاور شرکتی چند ساله دارد که به مشکلات بسیار دچار شد و از من خواهش کرد سر و سامانی بدهم و هیچ کاری سخت تر از آباد کردن خرابه های گذشته نیست و این هفته های قبل همه به جلسه و حسابرسی و خواندن گزارشات و قراردادها گذشت تا برای چند هزارمین بار در زندگیم بدانم که بر خلاف باور مردمان ایران زمین ، دلیل موفقیت در کسب و کار نه سرمایه و پول کلان که مدیریت فرصتها و استعدادها است و استفاده از مدیران لایق و دوری از طمع و حرص .چند روزی است بازگشته ام .میان هوایی مه آلود و تیره و تار و غبار گرفته و مسموم به آسمانی چشم دوخته ام که مدتها است معجزه را از یاد برده است .

ترانه ای زیبا از لئونارد کوهن

Waiting For The Miracle

 

عشق من ، در انتظارت بوده ام

روزها و شب ها

بی خبر از گذشت زمان

و اینگونه نیمی از زندگیم در دوری از تو سپری شد

در انتظار برای معجزه ای که در راه بود

می دانم که دوستم داشته ای 

اما به دستان در بندم بنگر 

می دانم که رنج کشیده ای

و غرورت جریحه دار است 

از این که مدتها در کنار پنجره اتاقم به انتظار مانده ای

و من در انتظار معجزه ای بودم

معجزه ای در راه ...

لینک دانلود :

http://s5.picofile.com/file/8110606650/waitingforthemiracle_leonardcohen_.mp3.html